Twee jonge zeearenden!
Op de valreep toch nog uitsluitsel over de roofvogel waar het met de webcam in de Alde Feanen allemaal om begon: de zeearend. Ze hebben twee jongen grootgebracht!
Goede tijden, slechte tijden
Als er onder de webcams eentje goed was voor flinke porties goede tijden, slechte tijden, dan was het de zeearendencamera wel. Of eigenlijk de havikencamera. Na fikse burenruzies, een vrouw zeearend die pardoes landde op havikseieren, de ietwat kille liefdesrelatie tussen man en vrouw havik, een voor een stervende havikkuikentjes, ouders die hun kinderen wel heel lang alleen laten en een uiteindelijk gezond havikenjong dat vervolgens bij de eerste vliegoefeningen onbeholpen naar beneden lazert, lijkt alles dan toch op zijn klauwtjes terecht te komen. Het havikjong vliegt rond en even verderop staan op het zeearendennest twee imposante jongen.
“It binne der twa!”
De vorige keer dat we het nest even bezochten, zagen we maar één jong. Toch leek er soms een vleugelbeweging te zijn, waarbij je je afvroeg of dat nu dat ene jong was wat we zagen of lag er nog eentje naast? Op basis van de hoeveelheid arendpoep onder de boom vermoedden we dat er wel eens een tweede jong op het nest zou kunnen liggen, maar die liet zich niet zien.
Vandaag was dat anders. Toen we bij het nest kwamen en door het gebladerte er enig zicht op kregen, zagen we twee grote jongen naar beneden kijken. “It binne der twa!”, riepen we elkander toe (“het zijn er twee”, op z’n Fries). Fier overeind, de kop in de zon, vrijwel volledig in de donkerbruine veren, nog ietwat dons, met snavels waar je U tegen zegt. Dat hebben de zeearenden van de Alde Feanen knap gedaan. Vorig jaar één jong, dit jaar twee jongen. Zelf vermoed ik dat het beide wel eens mannetjes zouden kunnen zijn, maar daarvoor moet je ze eigenlijk meten en wegen om zeker te zijn.
Nog eventjes…
De twee zeearendjongen leken op basis van hun verenkleed acht à negen weken te zijn. Het duurt dan niet lang meer eer ze hun eerste vliegoefeningen zullen doen. Doorgaans zitten ze wel een week of tien op het nest en zullen zich aanvankelijk weinig buiten de broedlocatie laten zien. Gaandeweg doen ze dat steeds meer. Dan zijn er alweer twee jonge zeearenden uitgevlogen in Nederland. Het was wat dat betreft een goed ‘zeearendjaar’. En voor en achter de camera in de Alde Feanen alsnog een ‘happy end’.
Voor wie meer over zeearenden en het onderzoek aan de soort wil weten, kijk eens op de website van de Werkgroep Zeearend Nederland.
Fotografie: Sander de Vries en Romke Kleefstra
