Broedseizoen zeearenden in Alde Feanen
Het verhaal van de broedende zeearenden in de Alde Feanen werd deels al verteld tijdens “Beleef de Lente bij It Fryske Gea”. Echter het laatste hoofdstuk nog niet…
Wat vooraf ging
Na al drie jaren succesvol te hebben gebroed, koos het zeearendpaar in het broedseizoen 2020 voor een nieuwe locatie in de Alde Feanen om hun kroost groot te brengen. Deze locatie (drie kilometer verderop, ten opzichte van het oude nest) ligt in een zomerpolder op het erf van een voormalige boerderij. In een van de daar, in het verleden aangeplante en inmiddels fors uitgegroeide, populieren bouwden zij hun immens grote nest.
Rond 18 maart zal het eerste ei zijn gelegd en op 22 april kwam het bericht dat er werd gevoerd op het nest. Weer een paar dagen later kwam er, als er prooi werd binnen gevlogen, niet één maar ook een tweede kopje omhoog boven de nestrand. Het was opmerkelijk dat tijdens het broeden en de geboorte van de jongen het nest in volle glorie zichtbaar was. Pas eind mei kwamen de populieren vol in het blad en kreeg het zeearend gezin wat meer ‘privacy’. Sneu voor de hen door telescopen beglurende mensen, maar mooi voor hun rust.
Opgroeien en het nest verlaten
Het kostte de ouders weinig moeite om voldoende voedsel te vinden en bemachtigen in de zomerpolder. De eerste dagen was het vooral pa zeearend, die prooi naar het nest bracht. Ma verdeelde en voerde vervolgens het lekkers in hapklare brokjes aan hun kroost. Uit de onder de nestboom aanwezige prooiresten valt af te leiden dat er veel gevogelte op het menu heeft gestaan, zoals eenden en jonge (grauwe) ganzen.
Naast het voeren moest het zeearend paar ook met regelmaat in actie komen om hun al te opdringerige buren, te weten een paartje in de naastliggende polder broedende bruine kiekendieven, ver van het nest te houden! Voor de ‘bruine kieken’ gold ongetwijfeld hetzelfde, zij wilden ten koste van alles voorkomen dat hun jongen als snackje in de maag van een jonge zeearend terecht zouden komen!
Op maandag 13 juli 2020 had ik het geluk, of beter gezegd het voorrecht, om aanwezig te zijn in de polder op het moment dat de zeearend jongen het nest gingen verlaten. In de nu vol in het blad staande nestboom (populier) viel het niet mee om de jongen goed in het vizier te krijgen. Ook gold dit voor één van de beide ouders die naast de nestboom zat. Overigens waren beide volwassen zeearenden duidelijk minder schuw dan in maart. Kennelijk waren zij inmiddels meer gewend geraakt aan de aanwezigheid van mensen op tractoren of elektrisch voortgedreven terreinwagentjes. De beide jongen waren schuwer dan hun ouders. Zij verlieten snel de nestboom en verdwenen achter de op het erf staande wilgenbomen en struiken, waar wij alleen hun bedelroep nog konden horen. Geëscorteerd door de beide ouders vertrokken ze van hun geboorteplek om een rondje over de polder te maken. Maar, na een halfuurtje waren ze weer terug en streken neer in de wilgen, terwijl de ouders waakzaam boven het erf bleven rondcirkelen.
Een ‘leeg nest syndroom?’
In dit broedseizoen is gebleken dat het zeearendpaar in de Alde Feanen nog lang binding had met de locatie waar zij de voorgaande drie jaren hun jongen kregen en grootbrachten. Zelfs toen hun nest op de nieuwe locatie in de zomerpolder al helemaal klaar was, vertoonden ze zich nog met regelmaat op die oude locatie. Het is interessant om nu te zien én blijvend te observeren of en in welke mate zij binding houden met de locatie in de zomerpolder.
Blijft het lege, inmiddels wat uitgetrapte en weggezakte nest in de populier voor hen een aantrekkelijke plek? Gaan ze eind dit jaar en/of begin volgend jaar dit nest weer opkalefateren om volgend seizoen opnieuw te kunnen dienen als hun kraamkamer?
