Vol (on)geduld klopt…
Dan zijn er eindelijk twee zeearend jongen, die zich via de webcam laten horen én zien! En dan … ja dan duurt het volgens de menselijke maatstaf veel te lang voordat ze voedsel krijgen!
Een adult zeearend zweeft majestueus door de lucht (foto: Andries Dijkstra)
Op een houtje bijten?
Man zeearend zat maandagmiddag 19 april urenlang en liefdevol te “snavelen en tuttelen” met de beide jongen en vrouw was de hort op. Het eerste jong was toen ruim twee dagen oud en het tweede een halve dag. Met name het oudste jong maakte steeds meer duidelijk dat het wilde eten! En ja hoor, komt moeder zeearend eindelijk weer terug op het nest, brengt ze verdorie een tak mee! Een tak! Nu snap ik ineens het begrip “takkenwijf” en het spreekwoord dat iemand “op een houtje moet bijten” als hij honger heeft!
Het trotse zeearend paar bekijkt liefdevol hun “pykjes”.
Urgentie en noodzaak
Toch zal het allemaal iets genuanceerder liggen. Het in toenemende mate luider en frequenter bedelen van de jongen om voedsel, brengt de urgentie, oftewel noodzaakt de oudervogel, om voor voedsel te gaan zorgen. Met het aanhoudend gebedel maakt het jong ook duidelijk dat het niet alleen gezond, maar ook sterk genoeg is om te kunnen gaan eten. Tenslotte, jezelf moeten bevrijden uit een harde eischaal vergt de nodige energie, waarvan je eerst moet uitrusten. De periode van 24 tot 48 uur zonder voedsel en vocht kunnen de “pykjes” overigens goed doorkomen, want ze hebben reserves meegekregen uit het ei.
Het kwam allemaal goed
We zagen vervolgens dat man zeearend zich plotsklaps genoodzaakt voelde om zijn ouderplicht te gaan vervullen. Hij verliet het nest en was binnen een kwartier terug met een nog levende wilde eend (vrouw) in zijn klauwen. Daar wist vrouw zeearend wel raad mee! Binnen een mum van tijd zag zij kans om de meegebrachte eend te plukken en te fileren. De eerste kleine hapjes mals rood vlees voor de beide jongen. En dat lijkt de komende dagen tot wellicht weken de rolverdeling te gaan worden. Het is vooral moeder de vrouw die de jongen voert en hij mag op jacht gaan! Ach, een rolverdeling die de mens toch in meer of mindere mate niet geheel onbekend zal voorkomen. Gelijktijdig en voor langere tijd het nest verlaten, is in de eerste weken van de “pykje fase” nog geen optie. Er zijn namelijk ook buren, zowel nuttige als gevaarlijke! Wil je daar mee over weten? Lees dan de blog: ‘Een goede buur, beter dan een verre vriend?
De nestlocatie in de deels nog plas-dras staande polder vol met watervogels (foto: Andries Dijkstra)
