Op de helft

Het immense nest lijkt steeds krapper te worden, wat groeien de kuikens snel!

Wat zal jij hier

Een dikke vette paling (aal). Zonder kop weliswaar. Zelf heb ik in mijn jongere jeugd eens zo’n giga-paling binnen gehengeld. Eenmaal op de wal begon het dier zijn kop op te richten en te blazen als een volwaardige slang. Of ik het er nou mee eens was of niet, in een reactie pakte mijn broertje zijn Rambo-knife, sprak de woorden “wat zal jij hier” en tsjak, zo zijn kop er af. Het dier ging mee voor thuisconsumptie.  Zo zal de arend ook gedacht hebben toen hij het dier ving. Palingen kunnen behoorlijk uithalen, want ook aalscholvers of reigers heb ik die dikkerds zien uitbraken nadat ze klaarblijkelijk van binnen werden gebeten. Zelfs als ze dood zijn kunnen stuiptrekkende zenuwen er nog voor zorgen dat het dier bijt. Dus hup, de kop eraf en de pyken veilig voeren. Maar dat was zo makkelijk nog niet. Op het eerste gezicht draagt de huid van de paling geen schubben. Deze zijn wel aanwezig in diepere lagen van de huid, ze zijn zeer klein en vormen geen bepantsering. De paling is erg lastig te hanteren door de dikke egale huid, voorzien van een gladde slijmlaag. De pullen moesten enig geduld hebben voor hun hapje klaar was voor consumptie.

Zwiepend nest

We zien de laatste tijd wel eens dat de ouders een prooi in verschillende stukken op het nest brengen. Elk een helft van een meerkoet of een brasem bijvoorbeeld. Het lijkt erop dat ze gezamenlijk aan het jagen zijn. Steeds vaker zit de hele familie bij elkaar op het immense nest dat nu zo’n 300 kg weegt. Het nest houdt goed stand tegen de soms extreme weersomstandigheden. Het gaat bij harde wind meer heen en weer dan wij kunnen zien, de camera hangt aan een tak waar ook het nest zit, de camera veert dus mee met het zwiepende nest. Het immense nest lijkt soms krapper te worden want allemachtig, wat groeien die pyken snel. De pykjes zijn eigenlijk ook geen pyken meer. Eerder pubers. Ze veranderen waar je bij staat; dikke zwarte zware snavels, het dons verdwijnt en ze krijgen al de baard in de keel. Ze gooien net als hun ouders de kop in de lucht en klu-klu-kukelen erop los. Er worden ook al heuse vliegoefeningen gedaan. Ze zijn half april geboren, dus 5 weken oud nu. Nog eens ongeveer 5 weken oefenen voor ze werkelijk op de wieken gaan. We zijn op de helft!

Suïcidaal

Vorige weekend zag ik twee juveniele zeearenden in het Lauwersmeergebied. Aan het verenkleed te zien betrof het 2 KJ (kalenderjaar) vogels. Dieren die vorig jaar geboren zijn. “Onze” pyken zijn nu 1 KJ. Op 1 januari zijn alle vogels jarig en hebben ze er weer een kalenderjaar op zitten. Je vraagt jezelf gelijk af waar deze 2 KJ beesten zijn geboren. Ze droegen geen ringen, dus geen dieren van het Lauwersmeergebied. Die jongen worden namelijk, in tegenstelling tot de jongen in de Alde Feanen jaarlijks geringd. Mooi was te zien hoe één van de rovers een fly-by maakte en vervolgens rustig in de wind hangend, landde. Dat landen deed hij spectaculair want voor hij neerstreek, kwam zijn landingsgestel naar buiten en liet zich langzaam zakken op een brandgans. Zo te zien een, door vogelgriep, verzwakte gans. Na een tijdje liet de arend de gans los en liepen ze elk een andere kant op. De brandgans had kennelijk de strijd opgegeven, het suïcidale dier waggelde even later gewond naar zijn overheerser. De zeearend plofte er weer bovenop en begon de gans levend te plukken. De andere zeearend kwam er ook bij. De brandgans spartelde na een tijdje niet meer, er leek een einde aan zijn lijden te zijn gekomen. Een harde wereld, maar een makkelijke en energiebesparende prooi voor deze jongelingen. Toch blijf ik mijn hart vasthouden, zal de vogelgriep gevolgen hebben voor deze grote predatoren? Zolang vogels geen stapelvoedsel zijn voor zeearenden zal het hopelijk geen tot weinig invloed hebben op hun gezondheid. De oplettende kijkers zien een divers voedselaanbod voorbijkomen, waar gelukkig veel vis, zoals een dikke vette giga-paling, tussen zit.

Zeearend juveniel in vlucht