LIZE’S GELUKSMOMENT IN #MYNFRYSKEGEA
Toen Lize Talsma op een avond, gewapend met fotocamera, door het Katlijker Schar liep verschenen er ineens damherten voor haar neus. Aan de ene kant van het pad stond Lize, aan de andere kant een man met zijn hond en in het midden twee damherten. Lize pakte haar kans en wist enkele prachtige plaatjes te schieten. Daarna hupten de damherten veilig het open gebied in. Wat een geluksmoment!
Het beloofde een mooie zonsondergang te worden, nog een paar zomerse dagen en dan zou de herfst zijn intrede doen. Ik besloot, zoals vaak op mijn vrije dagen, deze avond de natuur in te gaan gewapend met mijn fotocamera en rugzak met lenzen. Je weet toch nooit wat je tegenkomt onderweg, dus voorbereiding is het halve werk.
Waar zal ik vandaag eens heen gaan? De Deelen is een beetje thuishonk, omdat ik daar dichtbij woon. Vandaag geen zin in, Oranjewoud misschien? Of naar de Delleboersterheide/ Diaconievene met de Catspoele? De Lendevallei is te ver voor vanavond, daar is het te laat voor. Weinterperskar ook leuk. Andere kant op misschien… en even bij vogelhut de Skieregoes in het Easterskar kijken? Al rijdend kwam ik uit in de Tjongervallei, even naar de Tjongerdellen en de uitkijkhut, dat werd het vanavond.
Toen ik vlakbij het parkeerplaatsje kwam zag ik tegen de bosrand een aantal damherten lopen. De normale wildkleur en ook de donkere variant. Ah! Ze zijn er dacht ik, straks maar even kijken of ik ze kan vinden. Meestal vind ik ze wel op de Ketlikerheide aan de andere kant van de Schoterlandseweg.
Bij de toren was niet zoveel te zien, dus de weg over gestoken om een rondje door het Ketliker Schar te maken. Dwalend over de paden kom ik op een groot pad uit en ik zie een man aankomen met een hond. Ik doe nog twee stappen verder en opeens staat er een damhert op nog geen vijf meter van mij. Stokstijf te kijken naar de man met de hond. Dit is mijn kans. Gelukkig zit de goede lens op mijn camera. Zal je altijd zien…
” Ik maak een paar foto’s en door het tikgeluid van mijn camera kijkt het damhert om. Je ziet haar denken… nog een mens, wat nu? “
Inmiddels is ook de donkere variant te voorschijn gekomen, ik heb het idee dat het een hert met jong is. Ze staan beide nerveus van voor naar achter te kijken en dan opeens bedenken ze zich dat er een uitweg is. Ze lopen zo hup het open gebied in. Moeder voorop, het donkere jong er achteraan. Ik kijk ze na, het blijft toch genieten de natuur.
Ik laat mij graag verrassen door wat ik tegenkom. De planten, bloemen, dieren, vogels, landschappen, maar soms ook de leuke gesprekken met de schaapsherderin. We moeten er zuinig op zijn. En ik hoop mensen met mijn foto’s te laten zien hoe bijzonder alles om ons heen is. Wandelen in de natuur geeft me rust, het één zijn met de natuur en alles om je heen opnemen als een spons. Even nergens anders mee bezig zijn dan je zintuigen de kost te geven. Horen, zien, ruiken en soms ook proeven. Ik houd ervan.
Groetjes,
Lize Talsma
