Op pad met team Park Jongemastate
Een verfrissende bui laat Park Jongemastate even op adem komen na wekenlange droogte. “Moet je de vogels horen, die worden er ook blij van”, vertelt Albert Weda opgewekt. Hij is een van de zes Gea-vrijwilligers die elke woensdagochtend actief zijn in Park Jongemastate, ook wel bekend als Raerder Bos. Hun vingers zijn in meer of mindere mate groen, maar hun hart voor deze bijzondere plek is even groot.
“Het park is nu wel heel ruig hoor”, waarschuwt Sjoke Brunia. Ze is al zo’n twintig jaar vrijwilliger in Park Jongemastate en een echte kenner van de stinsenplanten. “Als je hier in ferbuari of maart bent dan zie je hier een bloemenzee. Je vindt hier dan bijvoorbeeld de keizerskroon en bostulpen. Dat is alles voor mij.” Weda beaamt dit: “Samen met Stefien Smeding van It Fryske Gea is ze altijd druk met hoe het met de stinzeplanten gaat. Ze verzorgen, verplaatsen, groeperen, ja zelfs stekken ze. Ik kan al die soorten niet uit elkaar houden hoor. Zo staan hier wel tien soorten sneeuwklokjes.”
Eind juni zijn de bloemen verdreven door grassen, brandnetels en fluitenkruid. En ook de grote roekenkolonie en een tiental reigerparen zijn inmiddels uitgenesteld. “Het is een stuk stiller nu”, vertelt Brunia. “Maar we zagen vanochtend nog wel eenden met kuikens van nog maar een paar dagen oud.”
Pauze
De vrijwilligers staken rond half elf even hun werkzaamheden: “Het is tijd voor pauze!” Ook Geert Sjoerdstra, Roel Houwing, Jan Steenbeek en Koos van Meeuwen verruilen hun schoffels voor de meegebrachte mok. De koffiepauze is een wekelijks fenomeen waarvoor de mensen uit Raerd (Brunia, Houwing en Van Meeuwen) om beurten de koffie verzorgen en degenen uit andere plaatsen (Steenbeek, Weda en Sjoerdstra) de koek.
Ze kunnen terecht bij Richt Hainja, weduwe van oud-vrijwilliger Henk Hainja, die in het huis woont dat vroeger toebehoorde aan de tuinman van de in 1912 afgebroken state. Sjoerdstra: “In corona-tijd zaten we in het poortgebouw. Ons werk kon toen gelukkig gewoon doorgaan. We waren immers buiten en konden afstand houden.” In de knusse woonkeuken van Hainja kan dat niet, maar gelukkig hoeft dat nu ook niet meer.
Eigen verantwoordelijkheid
De ploeg beheervrijwilligers kent nu zo’n drie jaar de huidige samenstelling. Houwing: “Daarvoor zwaaide Alice Jongbloed op bevlogen wijze de scepter. Ze had een sterke visie op het park. Toen het gelukt was om genoeg nieuwe vrijwilligers te vinden, kon ze haar taak neerleggen.” Er is binnen de huidige groep niet echt een voorman of -vrouw. Van Meeuwen: “De leiding ligt eigenlijk bij It Fryske Gea, maar binnen hun kaders nemen we vooral eigen verantwoordelijkheid.” Brunia: “We hebben het er bij de start altijd even over bij de poort: wat zien we, wat zullen we doen? Wat is de tijd van het jaar, wat doet het weer? Moeten we takken opruimen of zullen we schoffelen, snoeien, maaien of water geven?” Hainja: “Ja, het werk dient zich meestal vanzelf aan.”
In harmonie
Alles gaat dus behoorlijk spontaan en in harmonie. Stiekem hebben ze wel hun ideeën over ieders kwaliteiten. Zo is Brunia dus de plantenkenner, Van Meeuwen de ‘pompbaas’, Houwing de diplomaat met goede contacten en doet Sjoerdstra als jongste vaak het zwaardere werk. Steenbeek en Weda zijn de allrounders en de stille krachten.
Het als groep werken en praten geeft veel voldoening. Steenbeek: “Het is plezierig met zulke verschillende mensen om je heen. Je hebt andere gesprekken dan thuis en iedereen is hartelijk en open. Ik ga hier met veel plezier vanuit IJlst naartoe.” Sjoerdstra uit Joure: “Veel mensen zijn de basis kwijt. Door dit werk zie je de balans in het leven.” Houwing vult hem aan: “Ik ervaar de wereld als veel harder, zakelijker en somberder dan eerder. Het natuurlijke evenwicht hier stemt me optimistisch.”
Groene oase
Voor veel inwoners van Raerd is het park een vanzelfsprekendheid, een plek waar ze de hond uitlaten. Er is ook trots. Van Meeuwen: “Laatst stond er een huis te koop in Raerd en toen stonden er online mooi wel foto’s bij van Jongemastate.” De van oorsprong Vlaardinger vindt de vrijwillige inzet van dorpelingen ook geweldig. Houwing heeft een mooi voorbeeld: “In onze dorpskrant, Praet fan Raerd, schrijft dorpsgenoot Ineke Schulting bijna elk nummer over het park. Ook helpt ze met de stinzenflora-monitor, ze is heel betrokken.”
Park Jongemastate verbindt dus planten, dieren en mensen en er komen volgens een bezoekende magnetiseur zelfs leylijnen samen. In meerdere opzichten dus een krachtige plek, deze groene oase in een open landschap!
